گسترش روابط تجاري منطقه اي و بين المللي كه از آغاز قرن بيستم شتاب بيشتري را آغاز كرد، دعاوي متعدد و متنوعي را نيز بدنبال داشت. اين تحول موجب گرديد كه داوري هاي بيشماري، علاوه بر داوري هاي بين الدولي و سياسي، ميان بازيگران تجاري در صحنه بين المللي انجام پذيرد. بسياري از اين داوري ها بصورت موردي(Ad hoc Arbitration)  يعني روند داوري كه طرفين تمام شرائط و نحوه رسيدگي داوري و انتخاب داور و غير آن را در قرارداد خود پيش بيني مي نمايند انجام مي پذيرفت. سنگيني و سختي داوري هاي موردي در زماني كه مسئله ي تخصص بحث رائج همه جوامع است، انديشه ايجاد نهادها و سازمان هاي داوري را كه طرفين اختلاف بتوانند هدايت داوري را از ابتدا تا انتها به دست آنها بسپارند و تابع قواعد آنها باشند توسعه داد و سرعت بخشيد.

داوري سازماني و نهادي  (Institutional Arbitration) به اين معني است كه داوري تحت نظارت و اجراي يك موسسه يا نهاد داوري انجام مي پذيرد و طرفين داوري با ارجاع اختلاف خود به سازمان مزبور نيازي به تنظيم قواعد داوري خود از حيث انتخاب داور و آيين دادرسي داوري و غير آن ندارند.

امروزه نهادهاي داوري بين المللي متعددي در سطح جهان وجود دارد كه از آن ميان مي توان نهادهاي زير را نام برد:

1-    دادگاه داوري بين المللي لندن(LCIA)

2-    اتاق بازرگاني زوريخ (ZCC)

3-    اتاق بازرگاني استكهلم(SCC)

4-    اتاق بازرگاني بين المللي پاريس (ICC)

5-    انستيتوي داوري دانمارك (DIA)

6-     مركز بين المللي حل و فصل دعاوي سرمايه گذاري واشنگتن(ICSID)

7-    انجمن داوري آمريكا(AAA)

8-    مركز منطقه اي داوري تهران(TRAC)